Fotka programu zrobiona w przeuroczej kawiarni Falanster tuż za wrocławskim Heliosem. Bardzo polecamy. ^^
1. Pompenzuballen, Krzysztof Kaczmarek, 2010 (Maria) / Phobidilia, Doron i Yoav Paz, 2009 (Aleksander)
Maria nie chce absolutnie nic powiedzieć o "Pompenzuballen".
Natomiast Aleksander na "Phobidilii" bawił się znakomicie. To była chyba pierwsza, prawdziwa, Facebookowa przestroga.
2. Uzak, Nuri Bilge Ceylan, 2002
"Powszechnie uznane arcydzieło" i najbardziej znany film reżysera nie uchronił nas przed snem, niestety, ale wątek śledziliśmy dzielnie (mniej więcej) przez cały seans. Polskie kino zna ten schemat, ale "śnieg, Bosfor i mgła" jednak dodają smaczku. No i te tureckie swetry.
3. Była sobie dziewczyna [An Education], Lone Scherfig, 2009
Chcieliśmy mieć ucieczkę od festiwalowej rzeczywistości - szesnastotonowych filmów mądrych i z przekazem, toteż ten seans na wolnym powietrzu wrocławskiego rynku wydawał się doskonałym rozwiązaniem. Ale znów, problemy, życie, ech. Na szczęście jedliśmy w międzyczasie makaron z Fidela Gastro.
Uważaj, gdy dziad oferuje ci pierścionek.
--
Marysieńka i Oleczek
Na Sanatorium pod klepsydrą nie wstaliśmy. Troszkę przepraszamy.
1. Podróżuję, bo muszę, wracam, bo cię kocham [Viajo porque preciso, volto porque te amo], Marcelo Gomez, Karim Ainouz, 2009
Główny bohater, krajobraz, język, w ogóle wszystko, pozbawiało człowieka nadziei na cokolwiek. Ech, smutne.
2. Szepty na wietrze [Sirta la gal ba], Shahram Alidi, 2009
Kolejny straszny film o ludzkim okrucieństwie i byciu człowiekiem w ogóle. Pierwszy krzyk dziecka urasta do rangi politycznego symbolu.
3. Przeznaczenie [Kader], Zeki Demirkubuz, 2006
O tym, skąd wzięli się bohaterowie wcześniejszego filmu Z.D. - "Niewinności". I nie tylko oni. Szamotanina głównego bohatera, który bardzo chce uciec i zawsze wraca, i nigdy nie dostaje tego, czego chce. W tragicznym trójkąciku miłosnym...
4. Sailor, Norman Leto, 2010
Totalna miazga, głównie dzięki inteligencji i ciętemu językowi reżysera - które trochę męczą, po czasie. Gdyby nie wyjaśniane przez Normana Leto w wywiadach celowe przerysowanie protekcjonalnego tonu narratora, etc., można by uznać film za mocno pretensjonalny. Ale taki, któremu trudno odmówić racji. Aczkolwiek kłócić by się można. I można polec. Albo nie. Zależy.
--
Mari & Aleks
1. The Limits of Control, Jim Jarmusch, 2009
Maria i Aleksander, jako hispanofile, przesyłają serduszko Gaelowi <3. Ciekawa fizjonomia głównego bohatera, którego oglądamy przez caluśki film, nie pozwala oderwać od siebie wzroku. Przy okazji kawał Hiszpanii się ogląda, mnóstwo odniesień kinematograficznych się widzi i słyszy.
2. Salto w trumnie, Dervis Zaim, 1996
Bezdomny jeżdżący autami kradzionymi przez siebie i regularnie odstawianymi na dawne miejsca parkingowe. I kochający się w świni-suce-narkomance, która ostatecznie wybiera prochy, przez co fizjonomia i tak już podobnego do Mojżesza protagonisty staje się jeszcze bardziej przejmująca.
Rankiem wrócili Maria i Aleksander z Przybytku Sprawiedliwości, dlatego poranna sesja kinowa uległa wymazaniu z repertuaru. Ale te dwa wieczorne akcenty domknęły dzień mocnym cyrkumfleksem.
--
Marysia i Oluś
1. Niewinność [Masumiyet], Zeki Demirkubuz, 1997
Kolejny film Demirkubuza, którego nie chce się przespać, a mimo to się przesypia (czasem). Maria nie spała co prawda ani przez sekundę, wciągnięta, ale Aleksander nie jest w stanie sobie teraz przypomnieć, dlaczego główny bohater wychodzi z więzienia. To znaczy, dlaczego się w tym więzieniu w ogóle znalazł.
Więcej nie powiemy. Demirkubuz dobrym reżyserem jest, trzeba obejrzeć.
2. Matka Teresa od kotów (Aleksander), Paweł Sala, 2010 / Taśma (Maria) [The Tape], Richard Linklater, 2001
Z "Matki Teresy..." z krzykiem uciec można, tym bardziej, gdy festiwal już w pełni i sporo ciężkich filmów na karku. Protagonista jest mroczno-demonicznym psycholem, jego młodszy brat tragicznie ulega jego wpływom, matka żałośnie sobie z nimi nie radzi, a mąż i ojciec przestał istnieć. Ewa Skibińska <3. / Natomiast Maria ciągle ma w głowie Umę Thurman. Tę o malinowych ustach
i błękitnych oczach, która z niewinnym wyrazem twarzy trzyma w szachu parę szkolnych kolegów o nieczystych sumieniach. No i Robert Sean Leonard znany dziś głównie z House'a. Wszyscy oni
w oku cyfrowej kamery o jakości wątpliwej.
3. Na gorąco [Redacted], 2007, Brian de Palma
Mistrz de Palma odważnie ociera się o kicz, ale wrażenie i tak zrobił znaczące. Ciekawa forma paradokumentu, oczami stacjonujących w Iraku żołnierzy. Odwaga reżysera przejawia się głównie w rozmiarze krytyki U.S. Army - widzimy bandę zwyrodnialców, bądź w najlepszym razie półgłówków, którym ktoś równie bystry dał do rąk karabin.
Tylko te "prawdziwe obrazy" z Iraku na koniec trochę... z Googla wzięte?
Potem oboje udali się do domów rodzinnych, by w Przybytku Sprawiedliwości dnia następnego się zjawić. ENH zawieszono do wieczora dnia ósmego.
Maria Janowa i Aleksander Piotrowicz
Powiedzmy, że to był średnio udany filmowo dzień. Zarówno Marii, jak i Aleksandrowi Morfeusz namącił w głowach skutecznie - tak skutecznie, że szósty dzień ENH rozpoczął się o szesnastej... Ale rozpocząłby się już o trzynastej, gdyby nie WREDNI MOTORNICZY WROCŁAWSCY.
A zakończył się również nadprogramowo - to już za sprawą Baba Zuli. Istanbul Cocuklari!
Filmlista:
1. Europejskie debiuty krótkometrażowe - dokumenty
2. Polskie filmy krótkometrażowe - animacje, set 2
Maryśka i Olczuch
Nadrabiamy zaległości. Niedługo będzie tu wszyyyyyyyyystko co widzieliśmy. A my wtedy będziemy szturmować Berlin i polować tam na króliki.
1. I tak nie zależy nam na muzyce [We don't care about music anyway], Cèdric Dupire, Gaspar Kuentz, 2009
Uszy bolą. Dosłownie. Nawarstwienie wysokich tonów świdruje bębenki srebrzystym wiertełkiem; momentami oglądać się da, tylko słuchać już nie bardzo.
Ale. Gdyby nie "We don't care about music anyway", nie wiedzielibyśmy, że są w Japonii twórcy, którzy muzykę wydobywają z instrumentów tak różnych, jak ludzkie serce i szlifierka kątowa w połączeniu z wiolonczelą. Gromadzą się oni przy stole w ciemnym pomieszczeniu i prowadzą egzystencjalne dysputy. Taki mamy obraz tej muzycznej Japonii - przesterowany.
2. Metropia, Tarik Saleh, 2009
Uraczyli nas koledzy Szwedzi przeuroczą animacją 3D. Choć uroczo to pewnie nie było: klimat orwellowsko-kafkowsko-futurystyczny, polany z wierzchu szamponem kontrolującym mózgi (!). Zachwyt i uznanie Marii i Aleksandra.
3. Themerson & Themerson, Wiktoria Szymańska, 2009
Och... przesłodko. Pogodna laurka że w górę serca. Wielka miłość, wielka inteligencja i złote warkocze pani reżyser (dwa pierwsze epitety odnosiły się do pary głównych bohaterów). Fotel obok nas oglądał to Andrzej Chyra! No i oklaski dla kompetentnej pani prelegentki - na zdjęciu oboje, po lewej A. Chyra.
4. Europejskie debiuty krótkie - animacje, set 2
"Szalona Val". Fajna ta Val. Też nie chcielibyśmy z nią mieszkać.
"Veeti i łodyga fasoli". Łzy mamy po śmierci taty niemal spowodowały śmierć owej mamy i jej synka, noszącego przeuroczą czapeczkę. Ci dwaj zaś lubili przesiadywać razem na chmurce i łowić (co?).
"Widzę, co mówisz". Animacja-dokument o sytuacji głuchoniemych na Wyspach. O prawie do normalnego życia, niechęci do nowych technologii i eksterminacji głuchoniemych w fazie zarodkowej. Mocne dość.
"Ex passu".
"Yellow Belly End"
"Benigni"
"Wilczy głód"
"Waleczny pilot". Każdy chciałby mieć takiego dziadka!
"Logorama". MIAZGA x1000. I'm lovin' it xMilion.
5. Neil Young Trunk Show, Jonathan Demme, 2010
Uaaaach... jakbyśmy chcieli zobaczyć koncert, to byśmy poszli na koncert. Kropka. Przynajmniej dobrze się spało.
Maria & Alexandersson
1. Zagubieni w miłości [Persécution], Patrice Chèreau, 2009
Z notatek: ZA DŁUGI!!! (znowu). Jedynym normalnym charakterem w tej paradzie egocentryków jest zakochany (homo) psychol. Na chłodno pokolorowanej taśmie zapis gorących emocji.
2. Poczekalnia [Bekleme odasi], Zeki Demirkubudz, 2004
<3<3<3 - od Marii. Dla filmu i reżysera. I jego żony z dzieckiem. Dla Aleksandra zabrakło. ;(
3. The White Stripes: pod zorzą polarną [The White Stripes: Under Great White Northern Lights], Emmett Malloy, 2009
<3<3<3 od Aleksandra. Maria na pewno też dołożyłaby swoje. Aleksander nie darował sobie ruszania nóżką. Maria ograniczyła się do stópki. Nie zapis koncertu, a dokument o czadowym zespole, oł jea.
Z niewielkiej ilości filmów tego dnia postanowiliśmy się nie tłumaczyć.
Maria und Alexander
Nie mamy pojęcia, gdzie to spisano.
1. Historie kina [Histoire(s) du cinèma] 1A-B, JLG, 1988
Idealny film na rano; świetnie się spało. Maria mówi, że gdyby nie była taka śpiąca, to by nie zasnęła. Taaa, jasne.
2. Prorok [Un prophète], Jacques Audiard, 2009
Niezłeniezłeniezłe! Te 150 min. bolało, szczególnie pośladkowo, no i to w sali NOTu; zakończenie jednak urocze. I te samochody...
3. Europejskie debiuty krótkie - animacje, set 1
"Miramare" wymiata przeuroczo malarską techniką; "Ru" nastroiło romantycznie i od tamtej pory stało się wyrażeniem grzecznościowym (ru, cześć, pa); "Allons-y ! Alonzo !" genialnie, genialnie zrealizowana animacja - w zasadzie komiks - na dużym ekranie. Bomba.
4. Zagadka Gertrudy Stein, czyli pół żartem, pół sztuki [The Gertrude Stein Mystery or Some Like It Art], Philipe Mora, 2009
To nie było pół żartem - to był dowcipas pełną gębą ten cały film; szkoda, że przestał być śmieszny po pierwszym kwadransie.
5. Kropka [Nokta], Dervis Zaim, 2008
O "Kropce" Maria się w ogóle nie wypowie, bo spała (ze zmęczenia, nie z nudów, hej!); Aleksander trzymał się lepiej, choć nie było łatwo. Film nie był jednakowoż przydługawy, a i temat frapujący.
Ru ru,
María y Alejandro
Spisano w restauracji "Pod Zielonym Kogutem". Przy piccy.
1. Polskie filmy krótkie - animacje, set 1
Asceza rozpierdala paradę form - taki ogólny wniosek po obejrzeniu tej dziwnej animacji z biegającymi góralami i mrygającymi dziewięćsiłami bezłodygowymi, będącej porażką.
"Kto by pomyślał" - miazga pińcet, "Kinematograf" Bagińskiego, jak to u Bagińskiego, miazga. No i "Esterhazy", wiadomo, miazga jak obie powyższe, tylko z lepszą obsadą.
2. Pogarda, [Le Mépris], JLG, 1963
Pffff... No, obejrzeliśmy. Warto obejrzeć, żeby obejrzeć cokolwiek innego. Czy podoba Ci się mój odcinek krzyżowo-lędźwiowy...?
3. O Bogach i Ludziach [Des hommes et des dieux], Xavier Beauvois, 2010
Nie było owacji na stojąco. A szkoda. Ostatni kadr spełnił oczekiwania Aleksandra, a z szarobłękitnych oczu Marii wycisnął łzy.
4. Dzień, w którym Bóg odszedł [Le jour où Dieu est parti en voyage], Philippe van Leeuw, 2009
"Hotel Rwanda" z pierwszej osoby. Dużo trudniejszy do obejrzenia.
Ru,
--
Marie & Alexandre
OTWARCIE
Wkraczając w pustkę [Enter the Void], Gaspar Noé, 2009
Spisano w "Fidelu Gastro" przy zapiekance z pieczarkami oraz pierożkach ruskich z mięsem.
Penis nie wychodzi z głowy.
Wielkie, pulsujące, hipnotyczne, eee... wirusy. Fraktale.
Stroboskop odpalony wewnątrz czaszki.
Wszyscy bardzo zagubieni.
Że głowa boli!
--
Maria & Aleksander
Toooo piątego dnia wrzucimy dzień zerowy, czyli wstępniak, i tego samego dnia będzie też dzień pierwszy i drugi i jak nie zjemy obiadu to trzeci się też wciśnie.
Hyde Park'owe karteczki podziwiając, wpadlim my na pomysł by, z całą bezczelnością wieku, opisać nasz dziki stosunek z/do naszych 10% ENHowych filmów.
Na opisanie serii dzikich stosunków z pozostałymi czterysta pięćdziesięcioma na pewno znajdzie się ktoś wygadany i prędko stanie się komciowym guru.posiadacze karnetów kategorii full wypas
Aleksander, Maria, Era Nowe Horyzonty = AMENH [amen + h nieme. No, to z Bogiem].
I... na "Pogardzie" nam się przysnęło (wybacz, Żan Luk:*).
