Fotka programu zrobiona w przeuroczej kawiarni Falanster tuż za wrocławskim Heliosem. Bardzo polecamy. ^^
1. Pompenzuballen, Krzysztof Kaczmarek, 2010 (Maria) / Phobidilia, Doron i Yoav Paz, 2009 (Aleksander)
Maria nie chce absolutnie nic powiedzieć o "Pompenzuballen".
Natomiast Aleksander na "Phobidilii" bawił się znakomicie. To była chyba pierwsza, prawdziwa, Facebookowa przestroga.
2. Uzak, Nuri Bilge Ceylan, 2002
"Powszechnie uznane arcydzieło" i najbardziej znany film reżysera nie uchronił nas przed snem, niestety, ale wątek śledziliśmy dzielnie (mniej więcej) przez cały seans. Polskie kino zna ten schemat, ale "śnieg, Bosfor i mgła" jednak dodają smaczku. No i te tureckie swetry.
3. Była sobie dziewczyna [An Education], Lone Scherfig, 2009
Chcieliśmy mieć ucieczkę od festiwalowej rzeczywistości - szesnastotonowych filmów mądrych i z przekazem, toteż ten seans na wolnym powietrzu wrocławskiego rynku wydawał się doskonałym rozwiązaniem. Ale znów, problemy, życie, ech. Na szczęście jedliśmy w międzyczasie makaron z Fidela Gastro.
Uważaj, gdy dziad oferuje ci pierścionek.
--
Marysieńka i Oleczek
Na Sanatorium pod klepsydrą nie wstaliśmy. Troszkę przepraszamy.
1. Podróżuję, bo muszę, wracam, bo cię kocham [Viajo porque preciso, volto porque te amo], Marcelo Gomez, Karim Ainouz, 2009
Główny bohater, krajobraz, język, w ogóle wszystko, pozbawiało człowieka nadziei na cokolwiek. Ech, smutne.
2. Szepty na wietrze [Sirta la gal ba], Shahram Alidi, 2009
Kolejny straszny film o ludzkim okrucieństwie i byciu człowiekiem w ogóle. Pierwszy krzyk dziecka urasta do rangi politycznego symbolu.
3. Przeznaczenie [Kader], Zeki Demirkubuz, 2006
O tym, skąd wzięli się bohaterowie wcześniejszego filmu Z.D. - "Niewinności". I nie tylko oni. Szamotanina głównego bohatera, który bardzo chce uciec i zawsze wraca, i nigdy nie dostaje tego, czego chce. W tragicznym trójkąciku miłosnym...
4. Sailor, Norman Leto, 2010
Totalna miazga, głównie dzięki inteligencji i ciętemu językowi reżysera - które trochę męczą, po czasie. Gdyby nie wyjaśniane przez Normana Leto w wywiadach celowe przerysowanie protekcjonalnego tonu narratora, etc., można by uznać film za mocno pretensjonalny. Ale taki, któremu trudno odmówić racji. Aczkolwiek kłócić by się można. I można polec. Albo nie. Zależy.
--
Mari & Aleks
1. The Limits of Control, Jim Jarmusch, 2009
Maria i Aleksander, jako hispanofile, przesyłają serduszko Gaelowi <3. Ciekawa fizjonomia głównego bohatera, którego oglądamy przez caluśki film, nie pozwala oderwać od siebie wzroku. Przy okazji kawał Hiszpanii się ogląda, mnóstwo odniesień kinematograficznych się widzi i słyszy.
2. Salto w trumnie, Dervis Zaim, 1996
Bezdomny jeżdżący autami kradzionymi przez siebie i regularnie odstawianymi na dawne miejsca parkingowe. I kochający się w świni-suce-narkomance, która ostatecznie wybiera prochy, przez co fizjonomia i tak już podobnego do Mojżesza protagonisty staje się jeszcze bardziej przejmująca.
Rankiem wrócili Maria i Aleksander z Przybytku Sprawiedliwości, dlatego poranna sesja kinowa uległa wymazaniu z repertuaru. Ale te dwa wieczorne akcenty domknęły dzień mocnym cyrkumfleksem.
--
Marysia i Oluś
1. Niewinność [Masumiyet], Zeki Demirkubuz, 1997
Kolejny film Demirkubuza, którego nie chce się przespać, a mimo to się przesypia (czasem). Maria nie spała co prawda ani przez sekundę, wciągnięta, ale Aleksander nie jest w stanie sobie teraz przypomnieć, dlaczego główny bohater wychodzi z więzienia. To znaczy, dlaczego się w tym więzieniu w ogóle znalazł.
Więcej nie powiemy. Demirkubuz dobrym reżyserem jest, trzeba obejrzeć.
2. Matka Teresa od kotów (Aleksander), Paweł Sala, 2010 / Taśma (Maria) [The Tape], Richard Linklater, 2001
Z "Matki Teresy..." z krzykiem uciec można, tym bardziej, gdy festiwal już w pełni i sporo ciężkich filmów na karku. Protagonista jest mroczno-demonicznym psycholem, jego młodszy brat tragicznie ulega jego wpływom, matka żałośnie sobie z nimi nie radzi, a mąż i ojciec przestał istnieć. Ewa Skibińska <3. / Natomiast Maria ciągle ma w głowie Umę Thurman. Tę o malinowych ustach
i błękitnych oczach, która z niewinnym wyrazem twarzy trzyma w szachu parę szkolnych kolegów o nieczystych sumieniach. No i Robert Sean Leonard znany dziś głównie z House'a. Wszyscy oni
w oku cyfrowej kamery o jakości wątpliwej.
3. Na gorąco [Redacted], 2007, Brian de Palma
Mistrz de Palma odważnie ociera się o kicz, ale wrażenie i tak zrobił znaczące. Ciekawa forma paradokumentu, oczami stacjonujących w Iraku żołnierzy. Odwaga reżysera przejawia się głównie w rozmiarze krytyki U.S. Army - widzimy bandę zwyrodnialców, bądź w najlepszym razie półgłówków, którym ktoś równie bystry dał do rąk karabin.
Tylko te "prawdziwe obrazy" z Iraku na koniec trochę... z Googla wzięte?
Potem oboje udali się do domów rodzinnych, by w Przybytku Sprawiedliwości dnia następnego się zjawić. ENH zawieszono do wieczora dnia ósmego.
Maria Janowa i Aleksander Piotrowicz
Powiedzmy, że to był średnio udany filmowo dzień. Zarówno Marii, jak i Aleksandrowi Morfeusz namącił w głowach skutecznie - tak skutecznie, że szósty dzień ENH rozpoczął się o szesnastej... Ale rozpocząłby się już o trzynastej, gdyby nie WREDNI MOTORNICZY WROCŁAWSCY.
A zakończył się również nadprogramowo - to już za sprawą Baba Zuli. Istanbul Cocuklari!
Filmlista:
1. Europejskie debiuty krótkometrażowe - dokumenty
2. Polskie filmy krótkometrażowe - animacje, set 2
Maryśka i Olczuch
